Yine cenazedeydim
Ölenin yakınlarını yine güldürdüm, acılarını hafifletmeye çalıştım
Hiç tanımadığım birinin mağduriyeti, derdi bile moralimi bozar iken;
Senelerce görüştüğüm, değer verdiğim insanların dünya hayatından kaymaları, sarsıyor beni
Sanki daha dün anneciğim vefat etmiş gibi etkileniyorum
Giden iyi birini geriye getirememenin çaresizliği mi direncimi kıran? Yoksa, bir gün… yakın bir gelecekte… benim de sevdiklerimi bırakıp gitme gerçeği mi?
İman ile gidemezsem yaşadığım 60 küsür senenin boşa heba olma korkusu içimi sarıyor
Yorulduğumu hissediyorum ve
Kabuğuma çekiliyorum
Artık kendime kurduğum, içinde ailemin ve az bir arkadaşımın bulunduğu, kısıtlı, dar bir çevre içinde hayatımı sürdürüyorum
Beynim geçmişteki hızlı mücahid iken; bedenim sakinleşmemi, durulmamı söylüyor son zamanlarda.
İnsanlar genelde hiç kendisi ölmeyecekmiş sanır, rahat hareket eder, etrafını kırıp dökmekten hicap duymaz.
Artık öleceğimi hissediyor veee incitmemeye özen gösteriyorum iyi insanları
Son günlerde üst üste gelen ölüm haberleri; katıldığım cenazeler… Bacanağım ardından eşimin amcası…
Güzel, zararsız, faydalı insanların arkalarından ailesi dışındakilerin de döktükleri göz yaşları, duaları, methiyeleri…
Bende istiyorum eşimin çocuklarımın benimle gurur duymalarını
Arkamdan “deli doluydu ama harika bir insandı… Taviz vermezdi dini hassasiyetinden, karakterli duruşundan. Temiz kalbi vardı, mazlumların ve masumların yanındaydı” denmesini arzu ediyorum.
Ez cümle: Geldik ve gidiyoruz
Doğrudan cennete girecek amel ve iman ile Rabbim son nefesimi vermeyi nasip etsin
İbrahim Tamer 25.10.2025
